En dan staat de tijd even stil….

Het is zondagmiddag 15 november 2015 als mijn collega en vriend Dirk opbelt en met trillende stem zegt: “Hey Henk, ik heb gisteren een auto-ongeluk gehad en daarom bel ik je”. Ik hoor mijzelf nog zeggen “niets ernstig toch?” Ik weet echter al van binnen dat het foute boel is. Zijn zoontje Remy is zwaargewond en ligt in coma, zijn vrouw heeft al haar ribben gebroken en ook inwendig veel schade. Ik schiet vol en stamel nog..Jezus man….Wat vreselijk!

Diezelfde middag rij ik met mijn vrouw en twee knuffelbeesten voor zowel Remy als Dex naar het ziekenhuis. We praten met een zeer aangeslagen Dirk en zijn familie. Zwaar onder de indruk gaan wij terug naar huis. Dit hakt er enorm in.

De volgende ochtend informeer ik de andere collega’s. Iedereen heeft het er moeilijk mee en met heel veel moeite proberen we ons ertoe te zetten om aan het werk te gaan. Diezelfde dag informeer ik ook onze zakenrelaties.

Door merg en been
Een week gaat voorbij en ik heb regelmatig contact met Dirk…..en dan…….ontvangen we een bericht dat je nooit en te nimmer wilt ontvangen. Dit bericht gaat door merg en been! Remy is overleden. En die komt keihard binnen, ik ben zelf immers ook vader. De tijd staat stil en ik weet even niet meer wat ik moet zeggen. De tranen biggelen over m’n wangen. Hoe ga je zoiets vreselijks ooit te boven komen? Dirk is sinds hij bij mij is komen werken ook een vriend van me geworden! Ik ken hem ondertussen behoorlijk goed niet alleen als werknemer, maar vooral ook als mens.

Impact op werk
Het bericht van het overlijden van Remy komt hard aan op de zaak. De zwager van Dirk werkt ook bij ons en die is hierdoor, heel begrijpelijk, volledig uit het veld geslagen. In één klap werken we (tijdelijk) met twee mensen minder. Twee waardevolle en kundige collega’s die nu echt tijd nodig hebben en ook krijgen om dit allemaal een plek te geven.

Niet doen
In eerste instantie neem ik alle projecten zelf over…Dat moet je dus niet doen, weet ik nu. Na een aantal weken van tig uur werken, krijg ik de rekening gepresenteerd. Uiteindelijk verdelen we de projecten en we huren (tijdelijk) extra mankracht in om te zorgen dat ondanks alles onze klanten hier zo min mogelijk hinder van ondervinden.

Wiel uitvinden
Deze ingrijpende gebeurtenis heeft er wel toe geleid dat we ons werk anders zijn gaan inrichten. Zo zijn we ons werk veel meer gaan documenteren, zodat de klantspecifieke kennis niet meer bij één persoon ligt, maar is vastgelegd in een document. Hierdoor hoeven we niet elke keer het wiel opnieuw uit te vinden. We houden ook kennissessies en alle aanwezige kennis verdelen we over twee engineers.

Scrummen
Een andere verandering die we hebben toegepast, is een onderdeel van scrummen. Elke dag is er overleg tussen de engineers en servicedesk waarin drie vragen worden gesteld. Wat heb je gisteren bereikt? Wat is je doelstelling voor vandaag? Waar loop je tegenaan? We leggen alles vast.

Luisteren
Inmiddels zijn we een aantal maanden verder en hebben we het zakelijk weer op de rit. Er zijn twee collega’s bijgekomen en waar nodig huren we zzp’ers in. Met zijn allen hebben we een tandje bijgezet. We geven Dirk alle ruimte en tijd die hij nodig heeft om voor zijn gezin te zorgen. Daar waar mogelijk ondersteunen we hem. De ene keer door juist even niets te zeggen, de andere keer door er juist wel over te praten en door te vragen hoe het met hem gaat. We luisteren zonder te oordelen of met een kant en klare oplossing te komen. Wat we ook zeggen of doen, het maakt het verlies van zijn kind niet ongedaan.

Trots
Ik ben trots op ons team. Trots op Dirk die inmiddels weer parttime aan het werk is en de 1ste lijn helpdesk ondersteunt met zijn kennis en ervaring. We hebben onze relaties zoveel mogelijk (persoonlijk) op de hoogte gehouden van de situatie. Dat is goed geweest en zorgde voor veel begrip en voor veel medeleven richting Dirk en zijn gezin. Dat neemt niet weg dat ik nog elke dag de pijn en de onmacht in zijn ogen zie.

Henk Nachtegaal

Gepubliceerd in Rijnstreek Business – Nummer 3 – April 2016